Wymowa

Spółgłoski

β

Wymawiamy jak polskie w: βιβλιοθήκη.

γ

W większości wypadków wymawiamy jak h gardłowe: γραμματική. Przed samogłoskami przednimi γ brzmi jak polskie j, na przykład: γίνομαι. Wymowa w kombinacji z γ, κ, χ jest omówiona niżej.

δ

Wymawiamy jak międzyzębowe ð w hiszpańskim słowie médico lub angielskim these: δελφίνι.

ζ

Wymawiamy jak polskie z: ζάχαρη.

θ

Wymawia się jak hiszpańskie c w słowie cero lub angielskie th w słowie thanks: θέμα.

κ

Wymawia się jak polskie k: καφές. Przed samogłoskami przednimi zmiękcza się: κέντρο.

λ

Wymawia się jak polskie l: λεμόνι. Przed samogłoskami przednimi zmiękcza się: ελιά.

μ

Wymawia się jak polskie m: μάρμαρο.

ν

Wymawia się jak polskie n: ενέργεια. Przed samogłoskami przednimi zmiękcza się: λεμονιά.

ξ

Wymawia się jak ks: ξένος. Po spółgłosce ν wymawia się gz: δεν ξέρω.

π

Wymawia się jak polskie p: Ακρόπολη.

ρ

Wymawia się jak polskie r: ρέστα.

σ

Wymawia się jak hiszpańskie s, bardziej "syczące" niż nasze: στόμα. Przed spółgłoskami dźwięcznymi wymawia się jak z: διαμέρισμα.

τ

Wymawia się jak polskie t: τηλέφωνο.

φ

Wymawia się jak polskie f: φανάρι.

χ

Wymawia się jak polskie ch: χαράκτηρας. Przed samogłoskami przednimi zmiękcza się: αρχιτέκτονας.

ψ

Wymawia się jak ps: ψάλτης. Po spółgłosce ν wymawia się jak bz.

Połączenia spółgłosek

γγ,γκ,γχ

Wymawia się jak nosowe ŋg w słowie potęga, na przykład: αγκάλη. Na początku słowa wymawia się jak polskie g: γκρεμίζω.

γξ

Wymawia się jak ŋgz. Na początku słowa nie występuje.

σμ

Wymawia się jak zm, na przykład: πλάσμα.

μπ

W środku słowa wymawia się jak mb: έμπορος. Na początku słowa wymawia się jak b: μπαίνω.

ντ

W środku słowa wymawia się jak nd: άντρας. Na początku słowa jak d: ντύνω.

τσ

Wymawia się jak polskie c: έτσι.

τζ

Wymawia się jak polskie dz: τζάμι.

Samogłoski

Język grecki posiada pięć samogłosek. Z nich cztery wyznaczają się w piśmie przez osobne znaki alfabetu (przy tym jednemu dźwięku mogą odpowiadać kilka liter), piąty zaś (u) wyznacza się dwuznakiem ου.

α wymawia się jak polskie a: άλφα.

ε wymawia się jak polskie e. Po spółgłoskach κ i χ ten dźwięk się wymawia w sposób bardziej zamknięty, nieco przypominając polskie ie w słowie kiedy.

η, ι, υ wymawiają się jak polskie i.

ο, ω wymawiają się jak polskie o.

Dyftongi

W języku greckim rozróżniamy dyftongi fonetyczne i dyftongi ortograficzne czyli takie, które stracili swoją dwubrzmiącą naturę i wymawiają się obecnie jako jedna samogłoska.

Dyftongi ortograficzne:

αι: wymawia się jak ε.

ει, οι, υι: wymawiają się jak ι.

ου: wymawia się jak u.

Dyftongami fonetycznymi są:

Połączenie dowolnej samogłoski z i niezgłoskowym, na przykład: αηδόνι aiðoˈni, βόισμα voˈizma;

Połączenie dowolnej samogłoski z υ: αυ, ευ, ηυ. Takie połączenia wymawiają się jak af, ef, if gdy występują one przed spółgłoską bezdźwięczną. Gdy występują przed spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się aw, ew, iw;

Osobliwości wymowy niektórych połączeń

Spółgłoska podwójna wymawia się tak samo, jak pojedyncza (z wyjątkiem γγ): άρρωστος a΄rostos;

Jota między spółgłoską zwartą bezdźwięczną a samogłoską powoduje utworzenie przed nią przydechu: ποιος p^hios.

Jota między μ a następującą samogłoską powoduje utworzenie w wymowie dźwięku n, ale tylko jeśli jota i samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: μια mⁿia, ale μία mia.